5-7-5
Odrobina poetyckiej dyscypliny.

jedwabne nitki
modlitewnego szala
ogień, dym, popiół

noc sederowa
gorzki posmak wolności
w kraju Diaspory

stare podwórko
ostro wdziera się w nozdrza
zapach czulentu

Haiku Mariusza Parlickiego

swoje haiku
pędzelkiem piszesz co dzień
na kartkach powiek

śmierć jest artystką
rozmywa świat jak pędzel
impresjonisty

księgi wieczności
zapiszą nasze życie
krótkim haiku

gdy spłodzę syna
i własny dom zbuduję
wyrosnę drzewem

skalisty pejzaż
łagodnieje na chwilę
motyl i powój

Przy pisaniu haiku...

"Jako dziecko jeździłem z ojcem do Puszczy Smrekowej za drzewem.
- Tato, a co to wycieka z drzewa?
- Jego dusza, żywica!
Żywica błyszczała na czarnej korze jak winne grono. Chciałem je zerwać. Ocho! Schwyciła mnie za dłonie, za rękawy, za każdą część mojego ubrania, jakby chciała wchłonąć całe moje jestestwo wgłąb otwartej jodłowej żyły.
Zdziwiony patrzyłem, jak czerwonawymi kroplami powoli toczy się w dół, a potem - wbrew prawu ciążenia - wraca do rozciętego miejsca, z którego wyszła; do rany - aby ją zagoić, uzdrowić drzewo.
- A czy w człowieku jest żywica?
- Jest, ale to nie krew, a to, co świeci w duszy i daje ci dar słowa. Twoja matka, rodzinna ziemia, niebo, pieśń - wszystko co kochasz - twoja żywica.
- A czy ona może wyciec?
- Może, ale cała z dobrego człowieka nie wycieknie nigdy."

Dmytro Pawłyczko /tłum. z j.ros. Pani Haiku/

grona żywicy
na starej ławce w sadzie
garnuszek miodu

Haiku Piotra Szczepańskiego

w płytkim strumieniu
dłoń zanurzona łowi
ślad salamandry

oszczędzam światło
czytając przy księżycu
kto mi uwierzy

dzwoni o szybę
rozkołysana wiatrem
mantra gałązki

“Haiku, tę poetycką biżuterię, można porównać do najbardziej kolorowego kamienia z mozaiki, który przekazuje się komuś z ufnym przekonaniem, że stać go będzie na odtworzenie całości. Lapidarny wiersz składający się z trzech zwięzłych wersów, posiada cechy wywoławczego sygnału domagającego się dokończenia i pełnej realizacji w wyobraźni czytelnika. Towarzyszy temu wiara, że pierwsze trzy uderzenia klawisza wystarczą, aby przypomnieć melodię. Czytanie haiku kojarzy się z lekturą spisu treści w książce poetyckiej, jakbyśmy mieli do czynienia zaledwie z tytułami utworów, które nie zostały jeszcze napisane, lub z wyrwanymi frazami odnalezionymi przypadkowo na skrawku zniszczonego rękopisu. Wiersze te szokują ascezą po to, by wybuchnąć nadmiarem w wyobraźni, są ponadto próbą połączenia ognia i wody.” /Wiśnie rozkwitłe pośród zimy. Antologia współczesnej poezji japońskiej, Adachi Kazuko, Wiesław Kotański, Tadeusz Śliwiak/

Ładne.

pszczół krzątanina
pod rozedrganym niebem
dzwony na sumę